Ballada e të varurve

Vëllezër njerëz që pas nesh po rroni,

Në zemër kini ju pak dhëmsuri,

Mëshirë për të mjerët ne tregoni,

Se zoti ua shpërblen me mirësi.

Ne jemi gjashtë njerëz kaq fatzi,

Pa shihni mishin si na kanë brejtur,

Në pluhur kockat si na janë tretur,

Mos qeshni, kur na tundin ne litarët.

Nga ne asnjë i gjallë nuk ka mbetur,

E lusni zotin t’falë mëkatarët.

Ju lusim si vëllezër, mos tregoni

Përbuzje, ndonëse kjo drejtësi

Na vari në litar, dhe mos kujtoni

Se i përmbajtur është çdo njeri.

Na falni, se tek virgjëra Mari

Tani po nisemi. I pastë mbetur

Pak dhëmsuri për ne të bijt e tretur -

Nga ferri na shpëtoftë ne qyqarët -

S’na lodh më shpirti, trupi paska vdekur,

E lusni Zotin t’falë mëkatarët.

Ç’na lagu shiu, ky shiu se ç’na njomi,

Na thau ky diell, na bëri pis të zi,

Qerpik’ e qime na i shkuli korbi,

Veç zgavrat la, nuk kemi më ne sy.

As trupi ynë nuk po gjen qetësi:

Ne era na lëkund porsi të dehur,

Sa para prapa duke na përpjekur.

Godasin zoq me sqep si farkëtarët,

Mos heqshi kurrë si këta të vdekur,

E lusni zotin t’falë mëkatarët.

Jezu, o princ e zot i botës mbarë,

Në ferr ne s’kemi borxhe për të larë,

Prandaj mos ruaj më vend për ne qyqarët.

O njerëz, nuk po tallem, s’jam i marrë,

E lusni zotin t’falë mëkatarët!